Zondagavond 26 November 2017 is het dan eindelijk zover. Om 18.00 uur moeten we ons melden aan de balie van de verlosafdeling. Na enkele onderzoeken word een ballonnetje geplaatst om de ontsluiting op gang te brengen, maar omdat ik nogal gespannen ben en de eerste nacht slecht slaap, duurt het 24 uur langer dan gebruikelijk eer mijn vliezen doorgeprikt kunnen worden en ik aangesloten kan worden op de weeën opwekkers.
Vanaf het eerste moment dat de weeën beginnen kan ik mij goed afsluiten van de wereld om mij heen en mijn geleerde ontspanningstechnieken goed toepassen. Zelfs als het even heel stressvol word, omdat onze zoon halverwege ineens in sterrenkijker is gaan liggen, lukt het me om snel weer in de ademhalingsoefeningen te komen.
Net voordat onze zoon geboren word en de arts, die aan mijn voeteneinde zit, zegt dat het echt mijn laatste poging is om alles te geven voordat besloten zal worden om mij naar de O.K. te brengen, voel ik de optimale ontspanning waardoor ik letterlijk “de hemel” open voel gaan om onze zoon te verwelkomen. Zo bijzonder!! Ik verzamel al mijn krachten bij elkaar en lanceer, na een flinke knip, onze zoon de kamer in.
Op 29 November 2017, om 02.13 uur, is onze zoon Kian Damian geboren, na een bevalling die in totaal 18,5 uur duurde, maar waarvan ik elke seconde bewust en onder totale zelfhypnose heb meegemaakt.
Ondanks dat ik heel erg gespannen was hoe mijn hoofd zich zou houden door het hersenletsel, is me dat alles meegevallen. Ik ben mega trots op mijn lijf en de manier waarop het intuïtief wist wat het moest doen.
