Ondanks dat mijn nieuwe leven heftig en gecompliceerd is, beslis is toch om begin Februari weer contact op te nemen met mijn revalidatiearts. Met mijn werk in mijn achterhoofd, wil ik geen tijd en kansen verspillen.
Zodra er plek is hervat ik mijn revalidatie. Ik moet 2 tot 3 dagen per week verschijnen voor ergotherapie, fysiotherapie, psychologie en maatschappelijk werk. Gelukkig kan Deniz met zijn werk regelen dat hij nog maar 4 dagen per week hoeft te werken en is hij iedere Donderdag thuis om de zorg van Kian over te nemen. De andere doordeweekse dagen is Kian bij mijn schoonouders of mijn ouders. Daardoor kan ik, bij thuiskomst, gelijk mijn bed in duiken, want mijn batterij is na een ochtend/middag therapie tot in de reserves op verbruikt.
Ondanks dat ik merk dat mijn revalidatie moeizaam gaat en het veel van mijn energie kost, wil de Arboarts dat ik weer op werk verschijn. In eerste instantie in mijn “eigen” filiaal, maar dat blijkt te confronterend en het is daar zo druk met klanten dat ik niet rustig kan re-integreren. Uiteindelijk mag ik naar één van de rustigste filialen en ik voel me daar al snel thuis. Ik ken de filiaalmanager en die weet mij al snel op mijn gemak te stellen. Hierdoor wil ik, na enkele maanden van “koffie-ochtenden”, ook wel proberen om weer eens een uurtje door te brengen in de winkel.
Het voelt vertrouwt en alsof ik nooit weg ben geweest, maar ook deze stap vergt het uiterste van mijn mentale –en fysieke gezondheid. Al die gekleurde potjes, zakjes, pakjes en doosjes, al die felle lampen, al die geluiden van pratende mensen en piepende kassa’s zorgen voor mega veel overprikkeling. Zodra er een klant op mij af stapt en mij een vraag stelt waarbij ik een “standaard” advies dien te geven, sla ik helemaal dicht. Er ontstaat een soort error in mijn hoofd en ik weet niet eens meer welke vragen ik moet stellen om het gesprek op gang te houden tot mijn collega het van mij over kan nemen. Ik neem een kleine sprint naar het magazijn en barst daar in tranen uit. Hoe kan ik, die 10 jaar lang het verkoopproces kan dromen en elk product blindelings kan benoemen en vinden, nu het gevoel hebben dat ze pas komt kijken.
Week na week probeer ik mezelf weer op te peppen en ga ik vol goede moed naar mijn werk, maar iedere week word me steeds meer duidelijk dat mijn hersenletsel meer kapot heeft gemaakt dan me lief is. In de tussentijd bezoek ik maandelijks de bedrijfsarts, maar hier moet ik toch steeds hetzelfde vertellen. “Ik zou zo graag willen zeggen dat het beter met me gaat en dat ik het gevoel heb dat de therapieën aanslaan, maar ik merk eigenlijk nauwelijks verbetering ten opzichte van voor mijn zwangerschapsverlof”.
Na een klein jaar van aanmodderen vraag ik, bij mijn revalidatiearts, een gesprek aan waar mijn behandelaars en de manager vanuit mijn werk bij aanwezig zullen zijn. Zo kan mijn werkgever ook zien waar ik al die tijd mee bezig ben en dat ik me echt voor 200% inzet om de ‘oude’ Shanna te worden. Niet dat ze daaraan twijfelen, maar het is vooral voor mijn eigen gevoel. Ook omdat ik steeds tegen de bedrijfsarts moet zeggen dat ik geen vooruitgang boek en ik het fijn vind dat mijn werkgever de bevindingen kan horen uit de mond van mijn therapeuten.
Dit gesprek is voor alle partijen heel verhelderend. Mijn behandelend artsen kunnen nu eens uit de mond van mijn werkgever horen hoe ik functioneerde voor mijn ongeluk en mijn werkgever krijgt een goed inzicht waarom ik ineens zo veranderd ben en mij de dingen niet meer lukken die normaal zo van zelfsprekend waren. Na dit gesprek is voor mijn werkgever wel veel duidelijker wat zij nog van mij kunnen verwachten en zij zijn bereid om te ook met de bedrijfsarts door te spreken. Dit geeft mij eindelijk wat meer rust.
Voor het complete plaatje willen mijn behandelend artsen nog wel een NPO (neuro-psychologisch-onderzoek) bij mij afnemen en ook de bedrijfsarts kijkt hier reikhalzend naar uit, aangezien de 2-jarige evaluatie eraan zit te komen. Dit onderzoek blijkt alleen nog niet zo eenvoudig. Tijdens het testen raak ik helemaal overstuur en wordt besloten om het na 3 maanden nog een keer te proberen. Gelukkig gaat dit een stuk beter en kan ik beter accepteren dat ik tijdens de opdrachten steeds geconfronteerd word met mijn “zwakke” plekken.
Het verdict liegt er niet om: concentratiestoornis, geheugenstoornis, cognitieve stoornis, overprikkelingsproblemen en verminderde belastbaarheid. Deze diagnose maakt uiteindelijk dat we na twee jaar de knoop door moeten hakken en tot de conclusie moeten komen dat de re-integratie, hoe graag ik ook wil en mijn best ervoor doe, niet gaat slagen. Tevens zijn de restverschijnselen zo gecompliceerd dat er ook geen vervangend werk kan worden gevonden.
De dag dat ik 10 jaar in dienst ben, en dit gelukkig nog wel mag vieren, is ook gelijk mijn officiële afscheid. Ik krijg taart, een oorkonde, het management op bezoek om mij te eren en daarna een boeket om afscheid te nemen. Het is een vreemde, maar toch wel hele mooie dag. Ik zal mijn geliefde werk ontzettend missen, maar alles in mij zegt dat ik het nu eindelijk moet laten rusten om de rest van mijn leven weer op de rit te kunnen krijgen.
Reactie op je post reïntegratie tegen beter weten in.
Ik herken heel veel in je verhaal. Bij mij sloeg in April 2019, ook uit het niets, het noodlot toe door een Subarachnoïdale bloeding. Na weken ziekenhuis, een revalidatie traject bij Basalt in Leiden, waar ik nu nog loop om ” in de gaten” gehouden te worden ben ik vorig jaar augustus definitief afgekeurd. Ik was werkzaam in de bedrijfscatering. Heb 15 jaar lang samen met mijn man een eigen horeca zaak gehad. ( Die hij nu nog steeds heeft).
Ook een npo gehad met als uitslag hersenschade, vermindert korte termijn geheugen, overprikkeling door licht en geluid. Niet het leven wat ik me had voorgesteld. Zit nog midden in het acceptatie proces en het herontdekken van mijn nieuwe Ik. Dat gaat met vallen en opstaan, met een lach en een traan. Maar ben me er van bewust dat nah-ers geen andere keus hebben. Ben nu 58 en probeer elke dag het beste uit mijn dag te halen. Wens jou heel veel sterkte en positiviteit toe. Geniet, hoe moeilijk en zwaar het ook is van al die kleine dingen in het leven.