Bij de Eerste Hulp hoeven we gelukkig niet zolang te wachten. Een vriendelijke doktersassistente komt mij halen en ik mag plaatsnemen in een rolstoel. Ze rijdt mij naar de ruimte waar ik plaats mag nemen op een ziekenhuisbed. “Vertel mij eens, wat is er allemaal gebeurd en welke klachten ervaar je?”, vraagt ze vriendelijk. Ik begin mijn verhaal, maar al snel kom ik niet meer uit mijn woorden. Deniz begint verder het verhaal te vertellen en zegt dan dat ik met mijn achterhoofd hoogstwaarschijnlijk op de wc terecht ben gekomen en tegen de muur ben geklapt, de vrouw schrikt en rent direct de gang op.
Ineens gaat alles heel snel. Er komen meerdere artsen de ruimte binnenlopen en ik wordt bij mijn nek- en hoofd gepakt en achterover gelegd. “Je moet zo stil mogelijk blijven liggen en we gaan je op een wervelplank leggen, dus schrik niet”. Ik word door diverse artsen op mijn zij gedraaid en er wordt een plank onder mij geschoven. Daarna wordt mijn hoofd helemaal vastgesnoerd tussen meerdere blokken en banden. Daar lig ik dan, ik kan geen kant op en tegen alle adviezen van de artsen in begin ik toch te bewegen. Ik krijg weer een enorme paniekaanval. Dit keer omdat ik op mijn achterhoofd lig en ineens heel erg draaierig wordt en hele heftige steken in mijn hoofd voel.
“We moeten haar iets geven tegen de misselijkheid en de stress”, hoor ik een arts zeggen. “Laten we haar een kalmeringsmiddeltje toedienen, ik wilde toch juist een infuus aanleggen om ook wat bloed af te nemen”. Net voordat een arts een naald in mijn arm wil prikken zegt Deniz ineens: “Ik weet niet of het kwaad kan, maar we zijn sinds een tijdje bezig om een gezin te stichten en we weten natuurlijk niet of ze zwanger is. Kan dit spul kwaad bij zwangerschap?”. Net op tijd trekt de arts de naald weg en kijkt haar collega aan. “Voor zover ik weet kan het geen kwaad, maar als u het zeker wilt weten, kunnen we haar ook een smelttabletje geven onder de tong”. “Ja doet u dat maar”, hoor ik Deniz zeggen. Net nadat ik mijn tabletje gekregen heb wordt ineens het bed van de rem gehaald en word ik weggereden. “We gaan een spoed CT-scan maken van het hoofd en de nek. Helaas moet je man hier blijven, want er is sprake van straling”.
Rijdend op een ziekenhuis bed waarbij je alleen naar het plafond en de lampen kunt kijken, zonder dat je ziet waar je heen gaat, helpt niet echt mee voor de duizeligheid en de paniek, kan ik je zeggen. Gelukkig arriveren we snel bij de ruimte waar de CT-scan staat. Ik word op het apparaat getild en een lieve vrouwenstem zegt: “Je gaat nu door een buis die snel ronddraait en veel geluid maakt. De scan zal ongeveer 15 minuten duren en je moet zo stil mogelijk blijven liggen. Als het niet meer gaat kun je het zeggen, want we kunnen je gewoon horen terwijl je erin ligt”. Ik weet niet wat me allemaal overkomt en laat het nu maar zoveel mogelijk over me heen komen.
Of ik geslapen heb, of dat het pilletje stiekem niet tegen de misselijkheid was, weet ik niet, maar voor mijn gevoel lig ik pas 3 minuten in de CT-scan als het al klaar is. “Je hebt het echt heel goed gedaan, zegt de vrouwenstem weer als ze me weer overtillen naar het bed. We gaan zo snel mogelijk de scans bekijken dus nog even volhouden op je wervelplank”.
Ik voel me zweverig en ineens ben ik ook heel erg moe. Eenmaal terug bij Deniz en mijn schoonvader ben ik heel ontspannen en duurt het inderdaad niet lang voordat de neuroloog naast mijn bed staat. Tegelijk wordt ik eindelijk verlost van de wervelplank en legt de neuroloog uit wat ze ontdekt hebben. “Je hebt een flinke klap gemaakt, want je hebt inderdaad een schedelbasisfractuur van 1 centimeter aan de achterkant van je hoofd. Ook zien we meerdere bloedingen op- en tussen je hersenen, aan de voor- rechterkant, hersenkneuzingen genoemd en heb je redelijk wat vochtophopingen in het hoofd. Je hebt geluk gehad, want dat je er nu zo bij zit is een klein wonder te noemen. Voor de zekerheid willen we je toch nog een nacht opnemen op de acute afdeling”.
De diagnose voelt enerzijds als een verlossing, omdat ik al voelde dat er meer aan de hand was en mijn gevoel me tot nu toe nog nooit in de steek gelaten heeft. Anderzijds voelt het als een klap in mijn gezicht, omdat het direct wel allemaal heel heftig is en de arts verteld dat hersenkneuzingen, in combinatie met een schedelbasisfractuur, vallen onder traumatisch hersenletsel en langer nodig hebben om te herstellen dan een hersenschudding.
Het is al 01.30 uur als ik de kamer binnen word gereden waar ik de nacht zal doorbrengen. Deniz neemt afscheid en gaat naar huis en ik probeer me zo goed mogelijk te ontspannen om in slaap te vallen, maar door alle adrenaline ben ik de hele nacht klaarwakker.
