Overlijden van mijn biologische vader

Even een korte inleiding: Mijn ouders scheidden toen ik 6 jaar oud was. In eerste instantie ging alles, soort van, goed en gingen mijn broertje en ik in het weekend naar mijn vader toe. Toen ik rond de 8 jaar oud was besloot mijn moeder dat de situatie waarin wij in het weekend zaten, niet wenselijk/bevorderlijk meer voor ons was, confronteerde hem hiermee en als “makkelijke” reactie daarop verliet mijn biologische vader ons leven. Pas toen ik 18 jaar oud werd ben ik zelf, met hulp van mijn moeder, opzoek gegaan naar antwoorden en hebben we contact met hem gezocht. Ik wist ondertussen dat ik sowieso één halfbroertje had en was nieuwsgierig geworden naar hun leven.

In eerste instantie verliep het contact redelijk, maar al snel merkte ik dat mijn biologische vader in oude patronen verviel. Uiteindelijk verwaterde het contact langzaam, vooral omdat hij duidelijk voelde dat er (financieel) niks bij mij te halen viel en behalve af en toe een kort appje of berichtje op facebook hoorde of spraken wij elkaar nauwelijks tot nooit.

Vlak na mijn ongeluk kreeg ik ineens een verontrustend berichtje dat het niet goed ging met de gezondheid van onze biologische vader en of ik bereid was om wat zaken op papier te komen zetten?! Hij wilde zijn financiën goed gaan regelen en ook een mogelijke uitvaart gaan voorbereiden… Wat natuurlijk heel heftig is, maar vooral omdat men, via facebook, ook wist van onze situatie en ik was net daarvoor mijn opa verloren na een jaar van strijd en tevergeefs revalidatie na een hersenontsteking en N.A.H.

Hij beloofde dat er enorme verzekeringsbedragen vrij zouden komen na zijn overlijden, maar kon hier geen papieren van tonen. En wij wilden wel helpen, maar nergens voor tekenen voordat we bewijzen hadden gezien dat hij werkelijk verzekerd was voor een uitvaart. Hoe erg de situatie ook was (het blijft toch je biologische vader), we wilden koste wat kost voorkomen dat we financieel voor alles konden opdraaien mocht er getekend worden voor een uitvaart waar geen verzekering voor was afgesloten. Tevens zouden we dan ook voor alle andere nalatenschap aansprakelijk worden gesteld (eventuele schulden etc). Toen hij merkte dat we niet voor één gat te vangen waren, liet hij het erbij zitten en hoorden we niks meer.

In de periode die volgde heeft mijn man alles opgezocht over de rechten en plichten die je als kinderen hebt, mocht een ouder overlijden zonder dat er verzekeringen afgesloten zijn, met de mogelijke kans op overerving van andere schulden en zaken. Helaas hadden we die kennis al snel nodig, want op 21 Juli 2017, een dag na de geboorte van het eerste kindje van mijn broertje en halverwege mijn eigen zwangerschap, kregen we een summier berichtje via Messenger dat onze biologische vader die ochtend was overleden. Dat was ook echt het enige wat we hoorden en maakten ons al op voor wat komen ging.

Nog geen 24 uur later viel er een brief op de deurmat van de gemeente dat er geen uitvaartverzekering was en dat wij, als nabestaanden verantwoordelijk waren voor het ter aarde stellen van de man die in ons leven nauwelijks naar ons omgekeken had! We waren, ondanks de voorbereiding hierop, alsnog woedend! Was het nou zo dat er eerlijk naar ons gebeld was om uit te leggen wat er gebeurd was, maar nu moesten we het op deze manier allemaal vernemen en werden we voor het verdrongen feit gezet.

Op dat moment nam mijn man alle regie over. Ik lag met vers hersenletsel op bed met de gordijnen dicht en een zonnebril op en kon niks en mijn broertje was net vader geworden. Hij heeft direct plan B in werking gesteld. We hebben uiteindelijk zelf de uitvaart op ons genomen, want als de gemeente het zou doen zouden zij achteraf de kosten alsnog op mijn broertje en mij verhalen incl. proceskosten. Wij hadden immers beide een vast inkomen en een koophuis, dus financieel draagkrachtig.

Het is een sobere uitvaart geworden, zonder verder afscheid (daar moesten wij anders ook voor betalen). Natuurlijk ging het ons aan het hart, want niemand gunt zijn/haar ouder zo’n crematie, maar op dat moment moesten we voor onszelf kiezen (daar werden we door de omstandigheden ook toe gedwongen).

Uiteindelijk kreeg mijn man ook nog contact met een neefje die, samen met zijn vader het transport en de wassing had geregeld en daar ook nog even de onkosten van wilde vangen……. Uuhhmmm… nee dus!

Al met al hebben we alsnog alle shit en woede van zijn familie over ons heen gehad en kon het niemands goedkeuring wegdragen. Het enige wat iedereen vergeet is dat je een mooie en uitgebreide uitvaart ook verdiend door je er, in de eerste plaats, voor te verzekeren en er anders eerlijk over te zijn en dat is hij nooit geweest.. Enige wat hij ons destijds te melden had was dat hij zijn kist al uitgezocht had (een Amerikaanse, mahonie houten kist, dubbel verhoogd met satijnen inleg. Kosten: 5600 euro).

Zo werkt het natuurlijk niet!!

Na de crematie is er, naar ons idee, ook nog gerommeld met bepaalde zaken, aangezien familieleden van onze biologische vader toevalligerwijs bij datzelfde uitvaartcentrum werk(t)en. We kunnen het nooit bewijzen, maar er waren rare zaken gaande bij overhandiging van de asbus. (Zoals het assteentje dat niet in de asbus zat maar uit een jaszak werd getoverd, met de mededeling dat hij hem ook wel “even” voor ons kon vernietigen?¿… We hebben het later nagevraagd, maar dit steentje hoort ten alle tijden in de asbus te zitten). Liever hadden wij een ander centrum gekozen, maar hij was daar al opgebaard dus we hadden geen keuze ivm bijkomende kosten.

Wij hebben het uiteindelijk alsnog netjes afgesloten door hem wel, met een kleine speech te hebben uitgestrooid op een plek waar hij vroeger graag kwam. Tevens hebben we een klein deel van de as bewaard, mocht er vanuit de andere kant van de familie nog interesse voor zijn. Zo zijn we ook wel weer! En mocht er nu as in de familie aanwezig zijn, dan is dat sowieso door diefstal verkregen, want wij hebben de restanten van de as, tot op heden, niet verdeeld.