“Het is erg druk meneer, maar neemt u nu maar plaats in de wachtkamer. Helaas moeten we alle spoedgevallen wel voor laten, dus kan het wel een tijd duren voor u aan de beurt bent”. De dame achter de balie is duidelijk geïrriteerd dat we onaangekondigd voor haar staan en wijst naar een bijna lege ruimte om de hoek. “En zorg maar dat er een neuroloog klaar staat, want eerder gaan we niet weg”, hoor ik Deniz nog zeggen terwijl we weglopen.
Er hangt een serene rust in de wachtkamer, alleen het fluisteren van Deniz en mijn schoonvader is hoorbaar. Af en toe gaat er een deur open en worden er ouders met kinderen binnen geroepen of komt er iemand aanlopen met een lichaamsdeel in een doek gewikkeld.
Ik zit tegen Deniz aan op een bank en hij wrijft af en toe over mijn hand of langs mijn rug. “Het komt echt wel goed poepie, maak je geen zorgen, m’n vader en ik laten ons nu echt niet meer wegsturen voordat we weten wat er precies aan de hand is”. Hij klinkt vastberaden en daar ben ik extra blij om, want ik kan zelf helemaal niks.
“Mevrouw Kirmit”, klinkt het na 45 minuten. Een starre dokter verschijnt in de deuropening en wenkt ons met zich mee. In de behandelkamer moet ik plaatsnemen op een onderzoekstafel en de arts doet enkele kleine tests. Als je had gezegd dat hij deze ter plekke staat te verzinnen geloof ik je zo. Het stelt echt helemaal niks voor. Hoe kan hij hiermee nu een juiste diagnose stellen?
“Zoals mijn collega’s aan de telefoon al zeiden, is het gewoon een lichte hersenschudding”. Ik word uit het niets ineens zo woedend en verdrietig tegelijk. “Ik voel gewoon dat er veel meer aan de hand is dan een simpele hersenschudding”, zeg ik snikkend. De arts trekt zijn wenkbrauwen op, kijkt mij zwaar geïrriteerd aan en zegt: “Wie is hier nu de dokter? U of ik?”. Deniz en zijn vader nemen het direct van me over: “En toch willen we dat er een neuroloog naar haar kijkt, dat is ons beloofd door de huisarts vanmiddag”. “Neurologen hebben echt niet zomaar even tijd in hun agenda om voor iedereen die zichzelf spoed vind, een plekje te maken”. We moeten alle drie nu echt op onze tong bijten om niet direct de dokter aan te vliegen. Wie denkt hij wel niet dat hij is?!
“We gaan gewoon niet eerder weg”, zegt Deniz dwingend. De dokter belt wat heen en weer en zegt na 5 minuten: “U kunt doorlopen naar de Eerste Hulp hiernaast, daar zullen ze u verder helpen”. Zonder nog maar één woord met de arts te wisselen verlaten we de kamer en begeven we ons naar de afdeling een paar deuren verder.
