We wonen net 2 maanden in onze nieuwe paleisje als ons leven wéér in een diep dal terecht komt. Het ging al langere tijd niet goed met mijn man. Hij werd steeds somberder, trok zich steeds vaker terug, kreeg een steeds korter lontje en stond steeds vaker “uit”. Het verhuizen, ook al was het de beste keuze ooit geweest, was de druppel die mijn man’s emmer deed overlopen. De dag dat hij wakker werd, maar niet meer de kracht had om uit bed te komen, was het voor mij al duidelijk wat er aan de hand was.
Helaas was het geen burn-out welke binnen enkele maanden, met wat psychologische hulp wel weer “over” zou zijn. Het werd een burn-out van meer dan een jaar. De streber en perfectionist die hij is, kon hij het niet verkroppen dat hij zijn werk “in de steek” liet. De druk die hij daarover op zichzelf legde voelde voor mij als een anker die hem steeds naar de bodem van de oceaan liet zakken en daarom hakte ik uiteindelijk de knoop voor hem door. “Het lijkt me beter als je je werk gaat opzeggen”. Dit sloeg bij hem in als een bom en even raakte hij in complete paniek. “We hebben net een nieuw koophuis. Ik kan toch niet zomaar even geen inkomsten hebben?”. Toen de ergste schrik en het besef waren ingedaald, heeft hij een gesprek met zijn werkgever aangevraagd en zij zagen ook in dat hij op deze manier niet beter ging worden. Ook al was het een periode van financiële onzekerheid die we tegemoet zouden gaan, wist ik diep in mijn hart dat het de enige optie was waarop hij aan zijn herstel kon werken.
Nadat mijn man stopte met werken zag ik wat voor last er van zijn schouders viel, maar ook werd ineens pijnlijk duidelijk wat de impact van mijn ongeluk op hem was geweest. Hij bleek getraumatiseerd te zijn en herbeleefde de momenten dat hij mij vond (en ik niet in staat was te praten) steeds opnieuw. Gelukkig vond hij een psycholoog die EMDR voorstelde en na enkele, pittige, sessies begon de zon weer een beetje te schijnen. Ook de groepssessies die wij samen bijwoonden in het revalidatiecentrum brachten stukjes heling voor mijn man. Contact hebben met lotgenoten en hun partners was voor hem ook heel fijn, ook al zette hij zich hier eerst heel erg tegen af omdat hij altijd dacht dat hij die “last” zelf moest dragen.
Natuurlijk besef je je allebei dat zo’n gebeurtenis heel veel impact heeft op beide partners, niet alleen diegene die het is overkomen. Maar de machteloosheid en het besef wat er had kunnen gebeuren is dus, in veel gevallen, voor alle betrokkenen heel heftig en mag echt niet onderschat worden.
Na een jaar van ups en heel veel downs, waarbij we elkaar soms echt even kwijt waren, kwam er eindelijk licht aan het einde van een pikzwarte tunnel. Er kwam zelfs weer ruimte voor werk. En wonder boven wonder kreeg hij een baan toegeworpen, bij een geweldige werkgever, waar hij direct werd aangenomen.
We zijn er nog lang niet en ondanks dat er nu echt meer positiviteit is dan enkele jaren geleden, is het nog dagelijks een belangrijke taak om te blijven praten en elkaar de ruimte te geven voor ventilatie en de opbouw van nieuw vertrouwen in onze “hernieuwde” relatie.
