De ochtend van mijn 30e zwangerschapsweek wordt ik wakker met een onheilspellend gevoel in mijn lijf. Ik stap uit bed en krijg ineens een verschrikkelijke jeuk onder mijn voeten en in mijn handpalmen. “Shit, dit is niet goed…… mijn lever!”, zeg ik hardop tegen mezelf. Ik loop naar beneden, pak een glas water en met trillende handen bel ik mijn moeder.
“Hoi mam, met mij…. Uhm…. Ik heb jeuk….”. Het is even stil aan de andere kant van de telefoon. “Jeuk?… Je bedoelt Jeuk, Jeuk?!”, vraagt mijn moeder met inhouden adem. “Ja, jeuk jeuk. Die jeuk die jij omschreef toen je vertelde over jouw zwangerschappen. Jeuk die niet weg te krabbelen is en alsof er miljoenen mieren door je lijf lopen. Ik had het direct met opstaan en ik heb spontaan zin om een staalborstel over de onderkant van mijn voeten te halen”, probeer ik nog semi-lollig brengen, maar diep van binnen ben ik in de stress en bonst mijn hart zowat uit mijn borstkas.
Ik moet zeggen dat ik aan het begin van mijn zwangerschap al tegen de verloskundige vertelde dat mijn moeder leverfunctiestoornissen heeft gehad tijdens alle drie haar zwangerschappen en dat ik bang was dat ik die ook zo krijgen. Ze kreeg een glimlach om haar mond en zei met een beetje spottende toon: “Meid, erfelijke cholestase, zo heet dat tegenwoordig, komt maar bij 100 tot 150 vrouwen per jaar voor. Dus de kans dat jij dat krijgt is zo klein, dat ik me daar nu, in jouw situatie, al helemaal geen zorgen over zou maken. En toch, ondanks die kansberekening, had ik al die tijd een naar voorgevoel.
Zou mijn voorgevoel dan toch kloppen?? Na wat handige, jeukverzachtende, tips van mijn moeder bel ik de verloskundige. Ik kan gelukkig direct terecht. Deze neemt in eerste instantie mijn jeuk aan als ‘gewone zwangerschapsjeuk’, maar na mijn aandringen mag ik toch bloed laten prikken. Hoe bizar ook, wordt er in elk ziekenhuis in de regio, maar één keer per week getest op cholestase dus moet ik alsnog 5 dagen wachten op de uitslag. Ik krijg wel ossengaltabletten mee die, ook bij verdenking op cholestase, de afvoer van afvalstoffen kan reguleren. Deze slaan dezelfde dag al aan en daardoor wordt mijn vermoeden nog meer aangewakkerd.
Eindelijk krijg ik een telefoontje uit het ziekenhuis. “U hebt inderdaad verhoogde galwaarden. Het fijne is wel dat u er zo vroeg bij bent dat uw leverwaarden nog niet verhoogt zijn. U zou het met de medicijnen daarom nog prima onder controle kunnen houden. Let er wel op dat u uw kindje nog goed blijft voelen en als de jeuk erger wordt moet u direct weer contact opnemen”.
Ergens ben ik opgelucht, maar ook erg verdrietig. Door deze uitslag ben ik “medisch” geworden en zijn er specifieke bevalhoudingen die nu al niet meer zouden mogen i.v.m. die medische indicatie. Gelukkig hebben we bij de hypnobirthingcursus geleerd dat je altijd je wensen mag doornemen met het verloskundig personeel, tijdens de bevalling. En dat je dan samen tot mooie beslissingen kan komen waardoor het alsnog een fijne gebeurtenis wordt. Daar houden we voor nu dan maar aan vast.
