Een paar maanden voordat we verhuisden kocht ik, via marktplaats, een bakfiets. Door de overprikkeling lukte het mij niet meer om op een gewone tweewieler te fietsen en dit leek mijn moeder een goed alternatief om toch mobieler te zijn. Helaas vergt het sturen met een bakfiets nogal wat coördinatie en dit was zo vermoeiend dat ik er uiteindelijk maar drie keer gebruik van kon maken.
Na de verhuizing waagde ik de gok en nam contact op met de gemeente Westland, voor een gesubsidieerde driewieler. Na drie maanden werd ik eindelijk gebeld dat er iemand langs zou komen voor een situatieschets, wat zou bepalen of ik in aanmerking zou komen voor de aanvraag. Ook hier ging weer een paar maanden overheen, want door de Corona liepen de wachtlijsten op en vielen er veel medewerkers van de gemeente uit.
Toen ik, ruim een half jaar later, eindelijk groen licht kreeg kon ik mijn geluk niet op. De dag dat mijn fiets werd afgeleverd moest onze, toen 3 jaar oude zoon, heel hard lachen. Hij wees naar zijn eigen fiets en riep heel hard: “Kijk, mama heeft ook een fiets met zijwielen. Nu kunnen we samen leren fietsen”. Ik stapte op en het voelde wel wat ongemakkelijk, want mijn brein moest wel even schakelen naar functies die het al jaren niet meer nodig had gehad. Het was echt heel confronterend te merken dat mijn hoofd niet meer zo makkelijk werkt als vroeger, totdat ik achter mij het stemmetje van onze zoon hoorde roepen: “Goed zo mama, goed oefenen, dan kun jij ook leren fietsen”. De tekst die wij altijd tegen hem zeggen als hij wil opgeven met iets dat niet gelijk lukt. Zo lief!
Na enkele weken van, onwennig, kleine stukjes fietsen, hoefde ik er niet meer echt bij na te denken en durfde ik voor het eerst sinds 3 jaar weer naar mijn opa en oma te fietsen, die 30 minuten van ons vandaan wonen. Nu, weer een jaar later, zou ik niet meer zonder mijn stalen ros kunnen. En ja, je wordt soms aangestaard en het is al een aantal keer gebeurd dat kinderen er, zo eerlijk als ze zijn, opmerkingen over maken tegen hun ouders, als ze naast me bij het stoplicht staan te wachten, maar dat went wel. Het is natuurlijk nog duidelijker te zien dat er iets “met je aan de hand is” als je op zo’n fiets rijdt. Maar heel af en toe durven mensen er iets over te vragen en dat geeft, voor mij, ook weer een mooie opening om mensen voor te lichten over N.A.H. Het heeft echt mijn wereld verbreed en mijn zelfstandigheid teruggebracht. Ik kan het iedereen met N.A.H. aanraden!
Tip: Om via de gemeente een aanvraag te doen, kun je vaak een (online) WMO meldingsformulier invullen. Dan neemt de gemeente vanzelf contact met je op.
