Daar ligt hij, onze zoon Kian. Hij wordt binnen gereden in een doorzichtig babywiegje en naast mijn ziekenhuisbed gezet. De eerste paar minuten kan ik alleen maar naar hem staren. De eerste nacht moest hij, in een couveuse, op de kinderafdeling blijven, omdat hij het de laatste paar uur van de bevalling heel zwaar had en zijn hartslag en ademhaling wat onregelmatig waren. Gelukkig werden we maar voor 6 uurtjes gescheiden en mocht hij zich al snel bij ons gezin voegen.
Door alle hectiek en stress van de periode tijdens mijn zwangerschap heb ik het gevoel dat dit kleine ventje gewoon ineens ten tonele is verschenen. “Weten we heel zeker dat ik echt 8,5 maand zwanger ben geweest?”, vraag ik beduusd aan mijn man. “Ik weet het heel zeker, maar ik kan me heel goed voorstellen dat die tijd voorbij gevlogen is”, antwoordt hij. Dat is ook precies wat ik op dat moment voel; ongeloof, angstig, onwennigheid, onvoorbereid en ernstig overprikkeld.
Die overprikkeling wordt nog erger op de proef gesteld als, na enkele minuten van serene rust, Kian wakker wordt en keihard begint te huilen. “Hij zal wel honger hebben en zijn mama hebben gemist”, verkondigt de arts die gelijk komt kijken of alles goed gaat. Kian wordt op mijn schoot gelegd en ineens bedenk ik me dat ik heel graag borstvoeding wilde geven. Het gekke is dat ik op dat moment overal aan twijfel, maar niet over mijn ‘skills’ om borstvoeding te kunnen geven. Ik knoop mijn nachthemd los en, met wat hulp van de arts, leg ik Kian aan. Hij hapt twee keer vals en dan ineens…. HAP!, het lukt! Ik kan wel een vreugdedansje doen van blijdschap en trots.
Helaas is die blijdschap van korte duur, want enkele uren later blijkt Kian niet lang genoeg te kunnen aanhappen om voldoende te kunnen drinken. Hij wordt erg onrustig en daarnaast krijgt hij een heftige vorm van geelzucht, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn galstuwingen.
Na 5 dagen van sukkelen, slapeloze nachten en, tegen mijn gevoel ingaand bijvoeding via fingerfeeding, kan mijn man terecht bij een KNO-arts en wordt Kian’s tongriempje gekliefd. Deze bleek namelijk verkort waardoor aanhappen teveel moeite en energie kostte. Hierna gaat het aanhappen stukken beter en in 5 dagen heeft hij zijn verloren gewicht er weer bij gedronken.
Toch blijft Kian onrustig. Hij wil alleen maar gedragen worden, slaapt s’nachts bovenop mij en krijst, tussen de korte slaapjes, uren achter elkaar. Ik heb uiteindelijk een verhelderend gesprek met mijn moeder.
“Ik weet dat je er niks aan kunt doen en dat alles gewoon veel te overweldigend is geweest de laatste maanden, maar waarschijnlijk heeft Kian die stress ook gevoeld. Doordat je zo opging in het revalideren en de zorg voor je brein, heb je niet volledig een connectie gemaakt met je zwangerschap. Toen hij eenmaal geboren was, was het allemaal zo confronterend en intens dat je in het begin ook niet goed contact kon maken met jezelf en dus ook niet met Kian. En dat voelt hij… Zijn gehuil is een teken dat hij zich niet geborgen voelt, het maakt hem onzeker en onrustig”.
Haar woorden komen in eerste instantie binnen als een klap in mijn gezicht, maar als ik er een nacht goed over nadenk weet ik dat ze gelijk heeft. In de periode die volgt gaat het iedere week een stukje beter en al snel is de rust wedergekeerd. Ik voel mij comfortabeler in mijn moederrol en durf Kian af en toe ook uit handen te geven zodat ik zelf iets meer rust kan pakken. De rust die vooral mijn hersenen heel hard nodig hebben, want de overprikkeling begint steeds meer zijn tol te eisen.
Wat kan je toch mooi schrijven.. En wat een bizarre tijd moet dat toch geweest zijn. En alsnog ongelooflijk dat Kian nu alweer zo oud is.. Dat je ijzersterk bent wist ik al maar na het lezen van je verhaal kan ik alleen maar zeggen: diepe buiging voor jou lieve Shanna.. Wat heb je toch veel moeten doorstaan..