Het is 5 September 2018, mijn zusje is jarig, maar allerminst is het feestelijke dag. We hebben zojuist gehoord dat mijn vader in het voorstadium zit van acute leukemie. Mijn zusje was erbij, in het ziekenhuis, toen mijn vader het nieuws kreeg. We zijn er allemaal kapot van en eigenlijk weten we ook niet wat ons nu te wachten staat. De artsen kunnen niet voorspellen wat de overlevingskans is en hoeveel “tijd” we anders nog hebben. Het enige wat we weten is dat hij chemotherapie krijgt om het beenmerg op nul te zetten, zodat hij uiteindelijk een beenmergtransplantie kan ondergaan.
De maanden die volgen zijn mentaal slopend en we grijpen alle momenten aan om het leven met elkaar te vieren, want je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Tot twee maal toe krijgen we te horen dat hij uitbehandeld is, omdat de chemotherapie niet genoeg doet. Begin 2019 haalt de hematoloog nog een keer alles uit de kast en tovert een nieuw medicijn tevoorschijn. “Het staat nog in de testfase, maar we mogen hem op u proberen, omdat we al het andere al gedaan hebben en er anders sowieso geen hoop op herstel meer is”.
Het medicijn verdraagt hij beter, maar wel nemen zijn rode bloedcellen in rap tempo af en moet hij steeds vaker een bloedtransfusie. Tussentijds moeten zijn leukocyten en witte bloedcellen gemeten worden en wordt er een beenmergpunctie uitgevoerd om te zien wat het effect van de medicijnen precies is. Het is bijzonder om te zien, maar ondanks de loodzware behandelingen leeft hij weer een beetje op en ook bezoek vindt dat hij er goed uitziet. Zijn haar is terug gegroeid na de vorige chemo’s en hij oogt wat flinker (wat ook te wijten is aan het vocht dat hij vasthoudt, maar toch).
Wat ikzelf wel merk is dat, door de vele heftige gebeurtenissen die zich de laatste 2 jaar in mijn leven hebben plaatsgevonden, ik af en toe wat gevoelloos over kan komen. Alsof ik me erbij neer heb gelegd dat het leven soms overladen is met tegenslagen. Bij een intens gesprek over onze vader, met de artsen, is iedereen ontroostbaar, maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen om te huilen. Het is absoluut niet zo dat het mij niks doet, maar het lijkt niet echt meer binnen te komen. Alsof ik in een hele nare droom zit en me niet druk maak, omdat ik weet dat ik toch straks wel zal ontwaken.
We vieren met zijn alle nog de 1000e sterfdag van onze opa, die is een half jaar voor mijn ongeluk overleden nadat hij door een hersenontsteking hele ernstige N.A.H had opgelopen. Ook Vaderdag wordt uitbundig gevierd, met een etentje met het hele gezin in papa’s favoriete restaurant. Daar is, wat achteraf bleek, de allerlaatste foto gemaakt van Kian met zijn opa Wollie.
Want op 19 Juli 2019 moesten we met spoed naar het ziekenhuis komen voor een gesprek met de hematoloog. Papa was daarvoor al opgenomen, omdat hij het heel benauwd kreeg en ze niet goed konden ontdekken waar het vandaan kwam. Door de ontsteking die, later bleek, plaatsvond raakte hij in een Delier en werd hij heel erg verward. Wat wel heel bijzonder was, was dat hij in zijn ijlen nog mooie reizen heeft gemaakt en langs is geweest bij oude vrienden en kennissen (zo vertelde hij soms als hij even “bij” was).
Mijn moeder, broertje, zusje en ik wijken vanaf dat gesprek geen moment meer van zijn zijde. We laten nog wat zussen en hechte kennissen komen om afscheid te nemen en zetten ons dan schrap voor het grote verlies. Na de heftigste en meest intense nacht van ons leven overlijdt mijn vader uiteindelijk op 20 Juli 2019 om 04.31 uur.
Wat de situatie nog verdrietiger maakt is dat de hematoloog een dag later bericht dat de testbehandeling zo goed zijn werk heeft gedaan dat, had hij geen longschimmel gekregen, mijn vader klaar was voor een beenmergtransplantie. Hoe dubbel kun je het hebben?¿ (note: Het medicijn is in 2020 goedgekeurd verklaard en zal nu sneller en vaker ingezet worden bij deze aandoening. We zijn trots dat hij hieraan bijgedragen heeft en hijzelf zou ook niet anders gehoopt hebben).
Pas weken later is alles ingedaald en kan ik er echt de eerste tranen om laten. Het was op dat moment en in die hectiek gewoon allemaal te veel om te verwerken en te bevatten. Het overlijden van mijn vader heeft mij wel aan het denken gezet en ons als gezin veel dichter naar elkaar gebracht. In een andere, binnenkort te verschijnen, blog zal ik jullie updaten over een bijzondere beslissing die mijn broertje en ik pasgeleden genomen hebben. We zitten nu te wachten op een brief van de gemeente…
