Drie weken gaan voorbij zonder dat ik me echt veel beter ga voelen. Het voelt alsof iemand mijn batterij eruit getrokken heeft en ik geen energie kan opslaan. Alles wat ik doe kost extra moeite en van de kleinste activiteiten moet ik dagen bijkomen. De vraag waarom mij dit toch ineens moest overkomen kan ik ook maar niet loslaten. Wie valt er nou flauw zonder enige aanleiding?!
Sinds het flauwvallen poetsen we steeds tegelijkertijd onze tanden en zorgt Deniz dat hij bij me in de buurt blijft totdat ik ‘veilig’ in bed lig. Op een avond zijn Deniz en ik ons klaar aan het maken om naar bed te gaan en staan we samen in de badkamer als ik even op mijn telefoon kijk en me bedenk dat ik eigenlijk al ruim een week overtijd ben. “Ik heb er door alle toestanden niet eens meer bij stil gestaan, zal ik anders maar een testje doen voor de zekerheid?”, zeg ik tegen Deniz. “Ja, doe maar, maar het zal vast wel weer de stress zijn, dat het weer te laat is”, zegt hij op een ongeïnteresseerde toon.
Ik pak de laatste zwangerschapstest die we nog hebben, gebruik hem en leg hem op de rand van de wastafel. We hebben het afgelopen jaar al zoveel testen zien ontwikkelen dat we niet eens meer verwachtingsvol zijn en het bijna voelt als routinewerk. We zien hoe de absorptiestreep het vocht opzuigt en van links naar rechts trekt. Dan verschijnen er ineens, nog voordat de strip helemaal volgezogen is, twee streepjes op de test.
We draaien naar elkaar toe en kijken elkaar aan met een blik vol ongeloof. Het lijkt wel of de wereld ineens even een paar seconden stil staat en we elkaars gedachten kunnen lezen. Dan ineens beginnen we allebei heel hard en heel zenuwachtig te giechelen. “Zie jij wat ik zie?”, vraag ik. “Ja, maar….. huh…. Hoe dan?”, zegt Deniz overdonderd.
We pakken de test op en hoe langer we kijken, hoe donkerder de streepjes worden. Het voelt als een hele vreemde, onwerkelijke, foute droom waar ik in zit en waar ik elk moment uit wakker kan worden. “Maar misschien is de test kapot ofzo”, probeert Deniz nog te verklaren. “Nee, er ontstaan alleen streepjes na zo’n korte tijd als er HCG-hormoon gedetecteerd wordt. Ik ben dus zwanger!”, leg ik uit. Op het moment dat ik het woord Zwanger uitgesproken heb, moeten we nog harder lachen en krijgen spontaan een lachstuip.
Ineens vallen er allemaal puzzelstukjes op zijn plaats. De misselijkheid tijdens het tandenpoetsen, de hele reden van het flauwvallen, alles lijkt nu ineens even heel logisch. Na een kwartier komen we weer tot onze zinnen en worden we ons bewust van de gevolgen van deze situatie en de onzekerheden die ons te wachten staan. Het is bijzonder, maar hoe gaan we dit de komende tijd in hemelsnaam allemaal doen?!
